کیمیا علیزاده تکواندوکار تیم ملی ایران که در دوره قبلی المپیک موفق به کسب مدال برنز شده بود و اولین بانوی مدال آور همه تاریخ ایران در المپیک لقب گرفت پس از آنکه ازسوی مسئولان ورزشی جمهوری اسلامی ایران مورد بی مهری های فراوان قرارگرفت، مجاب شد فعالیت ورزشی خود را در خارج از ایران در دنیایی آزاد و به دور تبعیض های جنیسیتی و حجاب اجباری ادامه دهد.
او حدود دوسال پیش ابتدا به هلند و سپس به آلمان رفت و در المپیک امسال توکیو درقالب تیم پناهندگان مبارزه کرد. نکته جالب رقابت های امسال المپیک توکیو قرعه کیمیا علیزاده بود که براساس آن در دور اول می بایست با ناهید کیانی عضو تیم ملی تکواندوی ایران و دوست صمیمی خود مبارزه می کرد. مسابقه ای که برای ملت ایران دو سر باخت بود زیرا که در آن دو فرزند این مرز و بوم باید رو به روی هم قرار می گرفتند دو بانوی رشیدی که سیاست و تبعیض میان آنها فاصله ای درد آور ایجاد کرده بود. هرچند کیمیا علیزاده توانست در این مبارزه پیروز شود اما نه خودش و نه هیچ ایرانی دیگری از این پیروزی خوشحال نشد و برعکس دل همه لبریز از غم شد و البته اگر ناهید کیانی هم دراین مبارزه پیروز می شد این احساس تغییری نمی کرد زیرا که هردوی آنها در پی سیاست های غلط، تبغیض آمیز و خصمانه دولت جمهوری اسلامی ایران علیه ورزشکاران به ویژه بانوان ورزشکار زخمی های کاری بر قلب و روحشان داشتند، زخم هایی که باعث شد پس از پایان مسابقه کیمیا هم همچون رقیب و البته رفیقش خوشحال نباشد و اشک بریزد. زخم هایی که اجازه نداد دور رفیق قدیمی به رسم همه رقابت های ورزشی پس از پایان مسابقه یکدیگر به راحتی درآغوش بگیرند. این دو به علت فشارهایی که ازسوی مسئولان بر روح و روانشان وارد شده بود حتی نتوانستند، آزادانه مقابل دوربین های خبری حاضر شوند و به همین علت هر دو از گفتگو بارسانه ها سر باز زدند.
گرچه تعداد ورزشکارانی که از ایران مهاجرت کردند خیلی بیشتر از اینهاست. محسن غفار، وحید سرلک (آلمان)، احسان رجبی (آمریکا) و امیر شیخ‌حسینی (هلند) نیز از دیگر نفراتی بودند که از کشور مهاجرت کردند. متأسفانه طی سالهای اخیر موج مهاجرت ها رشد بیشتری پیدا کرده و این را می توان بیش از هر چیز به مشکلات اقتصادی و سیاسی (دخالت مستقیم سیاست در ورزش) ربط داد چرا که اکثر آنهایی که چنین تصمیم تلخی را اتخاذ کرده اند دغدغه مالی را تنها دلیل خروج از سایه پرچم ایران عنوان نمی کنند. در این میان انگیزه های ورزشکارانی که خاک وطن را ترک کردند هم باید مورد بررسی قرار بگیرد.
گاهی بی توجهی مسئولان به مسایل معیشتی برخی رشته ها که پول بسیار اندکی در آنها وجود دارد موجب می شود ستاره های رشته های فقیر برای امرار معاش به پرچم کشوری دیگر قسم بخورند.
ما فعالان حقوق ورزش و ورزشکاران طبق ماده ٢: عدم تبعیض، ماده ١٣: حق انتخاب محل اقامت، ماده ١۴: حق پناهندگی، ماده ١۵: حق انتخاب ملیت، ماده ١٩: حق آزادی بیان، ماده ٢٢: حق امنیت اجتماعی، ماده ٢٣: حق امنیت کار، ماده ٢٨: حق دنیای زیبا و آزاد برای همه و همچنین طبق هدف های ۳ و ۵ و ۱۶ سند ۲۰۳۰ یونسکو و کنوانسیون بین المللی، آپارتاید ورزشی دولت جمهوری اسلامی ایران را محکوم و بر رفع تبعیضهای جنسیتی و فشارهای روحی و روانی و سیاسی بر ورزشکاران تاکید می کنیم .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر